MITGLIEDER

Text von:
Christian Schreibmüller

„Du muaßt di freischrei'm“, såg i, wånnst mi frågst, ob i dein Text guad find. Wia wånn i mi söwa jedn Tåg freischreibat und voastooßad auf unentdeckte Insln da Poesie. Åwa Schneckn: Mia is's a Rätsel, warum i kaum zum Schreibm kumm. Und auf kaane Kokospoimen da Poesie.
„Du muaßt di freischrei'm“, såg i, wia wånn in jedn Haus scho zwanzg Romane vo mia standn. Åwa mei Freischrei'm schaut soo aus: Nååchn Fruahstuck, nååchn drittn Schaalal Kaffee, denk i ma: „Aa wås, haust di noo amoi hii. Zu wås bist Künstla?! Leest hoid, wås de Aundan so schrei'm.“ Kaa Schmäh! Mi intressiad dees!
Iangdwonn kummt dånn inn Radio dees Mittågsschuanäu. Åwa ned dass glaubts, a viates Schaalal Kaffee måchad mi munta, dass i 's dånn aungangad, de „schriftsöllarische Oawad“. Naa, dees viate Schaalal Kaffee – dees haud mi deamååßn zruck, da muaß i mi noomoi in d' Haapfm haun und dånn endle wås Ernsthåftes lesn. Woif Haas oda so.
Woif Haas – dees haaßt: Bis ii 's näxte Moi vom Biachl aufschau, is's hoiwa zwaa: Jeessas, da Kinees, wo i mei siaßsaure Suppm und Schweinshaxn Chop Suey ååwe wiag, der sperrt scho um 3! Dees Fressn geed se nua aus, wonn i um Dreiviatlzwaa duat bin. Bin i åwa aamoi uma Aans duat,  schaut mi de Schefin gaunz entgeistad aun: „Oooh! Heute flüh?! Seehl flüh?!“ – „Wås soll i måchn“, såg i, „wia se's hoid ausgeed. Beruflich.
Joahrelaung howi, dass wås weidageed, a Biro ghåbt. Auf da Oisastrooßn. Då bin i donn åwa aa ned uma åchte duatgstaundn. Naa, i håb dånn aa wieda gleesn und „Lindfreisch“ gessn ba da Kineesin. Und wonn s' xogt hod „uuuh schon spääät!“, woari oiweu gaunz geschockt: „Wås?! Hoiwa Viere?! Då håds aa kaan Lack mea, wonn i umefoa auf d' Oisastrååßn, ins Biroo.“
Jå, jå, dee Aufgabe des Schreibens. „Aufgabe“ haaßt jå aa, dassd wås blei'm låsst. Klingt iangdwia nååch aana klaanen Schreibhemmung. Scho 15-jahrige soong jå gaunz stoiz: „Ganze drei Tage konnte ich nichts zu Papier bringen!“ Liab, womma aa amoi a Stund laung gspian wüü, wia dees waarad, a Schreiblähmung. Åwa wås dees wiakle haaßt, wonn a Musil oda a Flaubert aan Schüttlfrost griagt, wånn a nua aunan Schreibtisch denkt... und wås se desweeng vüüle Schreibende  auntuan, nua dass's perfekte Bedingungen haum fias Schreim. Und då deaf dånn weit und breit ka Baby blaazn und neamd aan Schaas låssn.
Im Haus von aan Erfoigsschriftstölla, in Kalifornien, hod da Thomas Mann den Schoasch Tabori aufmeaksaum gmocht auf 40.000 in Leda bundene Biacha und de drei Schreibtisch vo den Erfoigsschriftstölla: Zum Schreim inn Stehn und inn Liegn sogoa. Wundascheene Füüfedan und a erlesens Papia. „Und seh'n Sie nur diese raffinierte kleine Nische für die Sekretärin, immer zur Hand. Der Blick über den Pazifischen Ozean, der Duft der exotischen Flora, und diese riesige, diskrete, immer hilfreiche Frau, die mich an einen Indianerhäuptling erinnert, – und was kommt bei all der Vollkommenheit heraus? – Reine Scheiße.“ Hod a xogt, da Thomas Mann. Iwa den Erfoigsschriftstölla.
Nåjå – åwa Schreibhemmung håd der kaane ghåbt. A Franzos dagegen, der häd scho längst miaßn aan Roman ooliefan. Då is de Werbung scho volle Moodl grennt. Dees hod eahm so nervös gmåcht – då håd a nimma kenna. Da Valååg håd scho Aufschub um Aufschub gewährt und Vorschuss um Vorschuss. Und da Schriftstölla hod se in  Vazweiflung augsoffm und med Freindinnen umanaundatriem. Aa Joa spääda woa 's Biachl wieda grooß aunkündigt – und: wieda nix! Da Autor hod scho ironische Statements oogeem, iwa enttaischte Valega-Hoffnungen und so. Und då håd dånn a zweita Valååg auf aamoi sein Frühwerk druckn woin, er woa åwa vatråglich gebundn, dass a zeascht den Roman liefad. Då håd a se hiigsetzt und håd aus dera bledn Gschicht a drítts Buach måchn woin, hod owa mid deen aa wieda so umgschissn und håd imma ois umpudad und gschriem üwa aan Autor, dea iwa aan Autor schreibt, der iwa aan Autor schreibt, dea wos mit den Biachl ned weidakummt, dea se owa vuastööd, wia dees Biachl a Iasinns-Erfoig wiad. Und donn is dees endle druckt woan und hod glott den Prix Goncourt gwunna und is tatsächlich a Iasinns-Erfoig woan, gegen so Kaliba wia'n Michel Houellebec und so.
Nå jå, und mia wissn jetz, dass ma aa noo a Chance haum, womma se freischrei'm!